جوانههای چشایی خوشه‌هایی متشکل از حداکثر 100 سلول هستند. رشته‌های عصبی هر یک از این جوانه‌ها را به مغز متصل می‌کنند.
مواد قندی و برخی از شیرین‌کننده‌های مصنوعی با دو نوع گیرنده چشایی بر روی زبان واکنش می‌کنند.
برخی از شیرین‌کننده‌های مصنوعی تنها با یک گیرنده زبانی واکنش می کنند؛ احتمالا به همین علت این شیرین‌کننده‌ها مانند موادقندی طبیعی احساس نمی‌شوند.
البته شیرین‌کننده سوکرالوز با هر دو نوع گیرنده‌ها واکنش می‌کند. جوانههای چشایی مزه شیرینی به وظیفه‌ای مضاعف به عنوان جوانه چشایی مزه تلخی هم دارند.
مواد شیمیایی موجود در همان جوانههای شیمیایی به ما کمک می‌کنند که تفاوت میان یک کلم فندقی تلخ را از یک بستنی توت‌فرنگی تشخیص دهیم.
دانشمندان یک پیام‌رسان شیمیایی به نام کوله‌سیستوکینین در جوانههای چشایی کشف کرده‌اند که به مغز ما می‌گوید که چیزی تلخ بر روی زبان است، در حالی که یک ماده شیمیایی متفاوت، نوروپپتید Y، به مغز پیام می‌رساند که چیزی شیرین خورده شده است.
گاهی شیرینی به چشم شما هم بستگی دارد. در یک بررسی بر روی افرادی که آب پرتقال‌های با سایه های متقاوت رنگ نارنجی را نوشیده بودند، روشن‌ترین آب پرتقال‌ها شیرین‌ترین مزه را برای این افراد داشتند.
LiveScience,30 Nov., 2007
